W końcu góry!

Kamienie i procenty. Veliki Alan 1414 m n.p.m.

Na ten dzień czekałem od samego początku pobytu w Chorwacji. Góry wyrastające wprost z morza ciągnęły mnie do siebie jak magnes. Jeżdżąc po Krk i po Pagu cały czas miałem obok siebie, jak na wyciągnięcie ręki, pasmo północnego Velebitu. Codziennie zerkając na mapę wpatrywałem się w jeden mały punkt, który znajdował się w Parku Narodowym Północnego Velebitu. Miejsce oznaczone dwoma nawiasami, określone jako Veliki Alan i opisane czterema cyframi, 1414 m n.p.m. Najwyższa chorwacka przełęcz, nie wiedzieć czemu miejsce nie ujęte w spisie Bigów, osiemnastokilometrowy asfaltowy podjazd o średnim nachyleniu 6,7%.

Prognozy pogody na dzisiaj mówiły o całkiem dobrej pogodzie do jazdy do południa i upale w godzinach popołudniowych. Zapakowałem rower na bagażnik i samochodem podjechałem na prom aby przedostać się na stały ląd już tylko na dwóch kółkach. Siódma rano, punktualnie odpływamy a wraz ze mną trójka rowerzystów, jeden szosowiec i dwóch sakwiarzy. Niestety nie jadą w moją stronę, więc będę zdany tylko na swoje towarzystwo. Dla Agi dzisiejsza trasa to jeszcze za wysokie progi ale przyjdzie jeszcze taki czas ;) 

Zjeżdżam z promu, piję bardzo mocne espresso w jedynej czynnej o tej porze kawiarni przy przystani i zaczynam swój trip. Od samego początku droga bez najmniejszej litości wskakuje na kilkunastoprocentowe nachylenie aby po niecałych trzech kilometrach i dwustu trzydziestu metrach w górę połączyć się z Jadranską Magistralą. Jak na rozgrzewkę, odcinek iście zabójczy...

O tej porze ruch w stronę Rijeki jest znikomy więc korzystając z lekkiego wiatru w plecy jedzie mi się całkiem przyjemnie choć przez większość czasu pod górę. Gdybym miał jakąś alternatywę nie jechałbym tą drogą, gdyż wiem co potrafi się tu dziać w sezonie. Ale jako, że nie mam wyjścia kręcę swoje trzymając się jak najbliżej prawej stroni jezdni tak aby nie poczuć na sobie oddechu szalonego kierowcy na sobie, a których tutaj nie brakuje.

Podziwiając widoki i trzymając równe tempo po niecałej godzinie od promu dojeżdżam do skrzyżowania na którym zaczyna się właściwy podjazd na przełęcz. W lewo zjazd do Jablanca, na prom na wyspę Rab, w prawo w góry. Zerkam na zegarek, jest 8.30 i zaczynam zabawę. Czeka mnie siedemnaście kilometrów drogi tylko i wyłącznie do góry, pierwszy raz w życiu mam okazję spróbować jak smakuje wjazd na tego typu przełęcz więc czuje lekkie łaskotanie w żołądku. 

Cały podjazd jadę praktycznie na jednym przełożeniu starając się utrzymać równe tempo i zatrzymuje się tylko w miejscach, które są warte uwiecznienia pstryknięciem migawki. Słońce powoli zaczyna pokazywać swoją siłę, ale pocieszam się tym, że im wyżej tym temperatura będzie bardziej przyjazna do jazdy. Na każde sto metrów w górę temperatura spada o około jeden stopień, więc na górę wjeżdżam jak typowy wakacyjny Polak, w sandałach i w skarpetkach ;) Jakoś nie mogłem rozgrzać stóp, więc zdecydowałem się na ten desperacki krok i wjechałem na szczyt w ten sposób :) Im wyżej, tym piękniejsze widoki się odsłaniają więc mam duży problem z tym, aby nie zatrzymywać się zbyt często.

Droga czasem mniej, czasem bardziej ale cały czas biegnie do góry, płaskiego się tu nie uraczy a tym bardziej ruchu samochodowego. Na tej trasie leżą tylko dwie malutkie osady więc to, że spotkałem tylko jedno auto nie było czymś dziwnym. Zresztą jazda autem po tej drodze może być ekscytująca gdyż miejsca jest tylko na jeden samochód a mijanek jest jak na lekarstwo. Kręcąc swoim tempem, chłonąc to co wokół i rozkoszując się ciszą wokół zostaje mocno zaskoczony przez szosowca, który pojawia się obok mnie jak duch. W ogóle się tego nie spodziewałem, krótkie "bok" z jego strony i tyle go widziałem. Patrząc z jaką lekkością jedzie pod górę na chwile zwątpiłem w to co robie. Dwa, trzy zakręty i znikł mi z pola widzenia. To był pierwszy i zarazem jedyny rowerzysta jakiego spotkałem na tej przepięknej trasie. Przez pozostały czas miałem drogę tylko i wyłącznie dla siebie.

Metr za metrem pnę się coraz wyżej a widoki stają się coraz bardziej spektakularne przez co zaczyna boleć mnie szyja od ciągłego rozglądania sie na boki. Krajobraz zawiera w sobie piękno gór i całą masę rozsianych po Adriatyku wysp. Krk, Rab, Pag, Lośinj, Cres, Dugi Otok i wiele, wiele pomniejszych wysepek. Dodatkową atrakcję stanowi majaczący w oddali i wyrastający z chmur wierzchołek Vojaka, najwyższej góry na Istrii, którego wierzchołek jest na wysokości 1404 m n.pm.Jest pięknie.

Mógłbym tak siedzieć i siedzieć w tym miejscu i napawać się widokami ale czas wracać z powrotem. Zawracam i udaję się w kierunku domu. Był podjazd więc teraz przede mną siedemnaście kilometrów nieprzerwanego zjazdu. Czegoś takiego jeszcze nie dane było mi poczuć więc zanim do tego dojdzie postanawiam posiedzieć jeszcze trochę w schronisku i pobyć pośród ukochanych przeze mnie górskich krajobrazów. Siadam na ławce przed budynkiem, wyciągam jedzenie a po chwili słyszę "Želite li kavu?". "Naravno" pada z moich ust i po chwili delektuje się pyszną kawą w towarzystwie trzech pracowników Parku Narodowego Północnego Velebitu i mam okazje posłuchać trochę o tych terenach oraz pooglądać zdjęcia z wyprawy dwóch z nich na Mount Everest. Niesamowicie ludzie, niesamowite zdjęcia. Bezinteresowność ludzi gór zawsze mnie wręcz powala na kolana i nie inaczej było tym razem. "W górach są Ci, którzy chcą być ludźmi" powiedział kiedyś jeden ze wspinaczy i całkowicie się z tym zgadzam. 

Wypiłem kawę serdecznie za nią dziękując, zjadłem kanapki więc czas wracać na dół. Termometr w schronisku wskazywał 25 stopni ale mimo to ubrałem na siebie wiatrówkę i długie spodnie. 17km zjazdu może porządnie wychłodzić więc było to jak najbardziej uzasadnione. Jedyne co mnie martwiło to to, że nad morzem będzie pewnie około 35 stopni, więc czeka mnie powrót jak na patelni. Na razie czekała mnie jednak niesamowita frajda zjeżdżania, sprawdziłem hamulce i jeszcze raz dziękując za kawę pomknąłem w dół. Zatrzymałem się tylko raz, na fotkę, a poza tym jechałem, jechałem i jechałem w dół dbając tylko o to aby nie przegapić któregoś z zakrętów i nie wyskoczyć z progu jak Małysz i spółka.

Fenomenalny zjazd musiał się jednak kiedyś skończyć i gdy zatrzymałem się na jego końcu, przy skrzyżowaniu z jadranską magistralą, momentalnie poczułem że zaczynam się gotować. Czym prędzej zrzuciłem kurtkę i spodnie aby pomimo tego czuć się jak jajko sadzone na patelni. Upał sięgał zenitu. Czekało mnie jeszcze 13km jazdy do promu i jeszcze trochę przewyższeń. Wyjeżdżając z domu zaplanowałem sobie, że choćbym nie wiem jakbył zmęczony muszę zajechać do Zavratnicy. Ponoć to jedna z najpiękniejszych zatok w całej Chorwacji i musiałem przekonać się o tym na własnej skórze. Problem polegał na tym, że leży ona 250m poniżej głównej drogi a droga do niej i z powrotem poprowadzona jest po chorwacku czyli prosto i z kilunastoprocentowm nachyleniem. Skoro był plan to trzeba było go wykonać, więc pojechałem w te miejsce ale nieco inną trasą. Zobaczyłem zatokę z góry, z miejsca w które mało kto zagląda. Widok był tak spektakularny, że aż mnie zatkało. Żadne zdjęcie nie odda piękna tego miejsca.