Gdy z rana spoglądałem za okno aby określić siłę i kierunek wiatru mina mi zrzedła. Flagi ustawiły się prawie w poziomie i co najgorsze wskazywały na północny zachód. Wiało więc sakramencko i aby ułatwić sobie choć trochę powrót do domu, musiałem tak dobrać trasę aby wracać z południa co oznaczało przejazd przez miasto. Przyjemności z tego nie ma żadnej ale w życiu nie zawsze jest kolorowo.

Ułożyłem na szybko plan aby jak najwięcej schować się przed wiatrem, w taką pogodę najlepiej jeździ się po lesie. Padło więc na Nadwarciański Szlak Rowerowy i Wielkopolski Park Narodowy.

W mieście zaliczyłem Park Sołacki i Wodziczki, Wartostradę i piękny Lasek Dębiński. W Luboniu wjechałem na NSR i mogłem w końcu trochę odpocząć od podmuchów. Szlak jest bez wątpienia jednym z najładniejszych w okolicach Poznania, zarówno pod względem przyrodniczym jak i widokowym. Nie brakowało piachu, błota, korzeni i szutru. Można tak jechać i jechać. W Puszczykowie tak nawigowałem, że wylądowałem w piaskownicy i zaliczyłem przenosiny roweru przez tory. Na Osowej Górze spędziłem kilkanaście minut na wieży podziwiając widoki. Niestety gdy spojrzałem na zegarek okazało się, że mam spory niedoczas i na WPN czasu zabraknie, bowiem o siedemnastej meldowałem się przy Bułgarskiej. Wróciłem więc najkrótszą trasą, licząc na to, że wiatr pomoże ale jak to zwykle bywa zmienił on kierunek i miast z tyłu zaczęło wiać z boku. C'est la vie.


Nadwarciański Szlak Rowerowy, pomiędzy Luboniem a Puszczykowem.


Nadwarciański Szlak Rowerowy, pomiędzy Luboniem a Puszczykowem.


Nadwarciański Szlak Rowerowy, Puszczykowo.


Wielkopolski Park Narodowy, jezioro Góreckie.

Późnym popołudniem wybrałem się w okolice Starczanowa aby odwiedzić rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar". Śnieżyce zakwitły w tym roku wyjątkowo późno ale za to ich pora przypadła na wyjątkowo piękną, jak na kwiecień, pogodę. Pięknie świecące słońce i błękit nieba wyjątkowo umilały mi wycieczkę.

Jako, że późno wyjechałem droga do rezerwatu była najkrótsza z możliwych. Odcinek pomiędzy Moraskiem a Biedruskiem jak zwykle bardzo ruchliwy i niebezpieczny, z utęsknieniem spoglądałem na budowę drogi rowerowej łączącej Poznań z tą wsią. Oby powstała jak najszybciej, może być nawet z kostki (sic!), byleby była. Na tej drodze nie jest wesoło.

W rezerwacie łącznie ze mną było siedem osób. Oraz tysiące, dziesiątki tysięcy przepięknych Śnieżyc. Zarówno widok rozkwitniętych kwiatów jak i zniewalający zapach jakie wydzielają spowodowały, że zasiedziałem się w tym miejscu dużo dłużej niż planowałem. Łatwo mi sobie wyobrazić co będzie tutaj jutro i w niedzielę, hordy czy też tabuny ludzi, deptanie Śnieżyc i jarmark większy niż na Krupówkach. Dlatego też skorzystałem z okazji i przyjechałem tu dzisiaj aby pobyć w ciszy i spokoju.

Wróciłem niespiesznie, przez lasy wokół Mściszewa, odwiedzając przy okazji Skaczący Młyn, który bardzo mi się spodobał. Piękne miejsce.  


Rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar".


Rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar".


Rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar".