Sveti Vid.

To co nie udało mi się kilka dni wcześniej, dzisiaj nie miało prawa nie wypalić. Postanowiliśmy wejść na najwyższą górę Pagu, Sv.Vida, na nogach. Szlak nieco nudny, trudny technicznie bo poprowadzony po luźnych i ostrych kamieniach ale jakże inny od spotykanych w górach całych Bałkanów, mianowicie oznaczony tak, że nawet we mgle trudno byłoby sie zgubić. Wiedzieliśmy, że panorama zeszczytu będzie piękna ale wiedzieć a zobaczyć to dwie różne sprawy. Siedzieliśmy u góry godzinę i nie mogliśmy się napatrzeć na to co dookoła. Widoki z gatunku tych nierealnych. Być na Pagu i tego nie ujrzeć to tak jaby się na nim nie było.

W drodze na Sveti Vid, Pag © rmk

Widok ze Sveti Vid, Pag © rmk

Ponad dwieście metrów w pionie w dół. Widok ze Sveti Vid, Pag © rmk

Widok ze Sveti Vid, Pag © rmk

Widok ze Sveti Vid, Pag © rmk

Widok ze Sveti Vid, Pag © rmk

Nazajutrz wyjeźdżaliśmy już do domu, to był nasz ostatni dzień na tych wakacjach. Rowerem pojeździliśmy tylko chwilę, przejechaliśmy się po prostu wzdłuż morza w Mandre i przyszedł czas na pożegnanie się z chorwaccką ziemią. Pomimo, momentami, szkockiej pogody to było kilkanaście fantastycznie spędzonych dni. Dobry humor, trochę improwizacji i przede wszystkim otwartość na to co nas może spotkać to w naszym wypadku przepis na udany urlop. Po raz kolejny zadziałał i mam nadzieję, że będzie tak zawsze :)))