Grajzerówka powinna zmienić nazwę na dziurówka, a jej patronem powinni zostać stomatolodzy, którzy dzięki niej mają zapewnione częste odwiedziny rowerzystów, którzy odważą się nią przejechać. Dzisiaj miałem szczęście i wróciłem z całym uzębieniem i plombami w miejscu ich przeznaczenia ale następnym razem może już nie być tak kolorowo. Ta droga to koszmar.

Gdybym miał choć w 75% sprawny rower to pojechałbym dzisiaj się na długą, bardzo długą wycieczkę. Wolny dzień od obowiązków domowych to wymarzona sprawa na ciekawą trasę i rowerową turystykę ale, tym razem było małe ale. Niestety z pękniętą obręczą za daleko nie ujadę, więc pożyczyłem koło z roweru Agi i zrobiłem tylko rundę po mieście i okolicach w poszukiwaniu upatrzonego siodełka. Spełzło to na niczym, zakupu dokonam przez internet, w ciemno. 

Jadąc do centrum wybrałem trasę przez Cytadelę gdzie mym oczom ukazał się zamek. Mamy rozmach w Poznaniu, nie ma co. Jeden zamek gargamela na Wzgórzu Przemysła a teraz drugi sam nie wiem kogo. W centrum już zaczynało się komunikacyjne zamieszanie przed półmaratonem, policji pełno i sporo wolontariuszy. Udałem się w kierunku Mosiny, przez Drogę Dębińską i Luboń. W tym mieście cudów, jednym z największych jest ichniejsza DDR-ka, która potrafi najbardziej cierpliwego rowerzystę zmienić w szatana. Dzisiaj okazał się nim pewien starszy pan na jubilacie, który w paru epitetach powiedział co o niej myśli i zaczął jechać szosą. Byłem pełen podziwu :)

W Mosinie odwiedziłem polecany Mi sklep rowerowy ale niestety nie dostałem tego co chciałem. Mówi się trudno. Następnie spacerowym tempem podjazd na Osową, ul. Spacerową i powrót do Poznania wspomnianą na wstępie dziurówką. Od Komornik do Plewisk pełna moc w nogach i pokazałem plecy szosowcowi, który po kilometrze poddał się i odpuścił. Lubię czasem być wredny na drodze ;)

Wiało, oj wiało.