Wielkanoc spędzana u rodziców to nie jest powód aby na kilka dni rozstać się z rowerem. Wręcz przeciwnie, Michaś trafił w objęcia dziadków, ja dostałem trochę wolnego czasu w prezencie, więc nie zastanawiając się długo wskoczyłem w rowerowe ciuchy i pojechałem przed siebie. 

Przed siebie oznaczało kierunek na Kożuchów i improwizacji w dalszej drodze. Padło na Stypułów, po drodze chciałem kupić strusie jajko na Wielkanoc na pobliskiej farmie tych ptaków, ale okazało się że jest zamknięta i prawdopodobnie już jej nie ma. Gdy minąłem już tą długą i ciągnącą się w nieskończoność wieś, stanąłem na rozdrożu i wybrałem drogę w lewo. Przyjemna, pagórkowata i zalesiona trasa doprowadziła mnie do Siecieborzyc, wsi w której nigdy nie byłem.

Na dzień dobry wieś przywitała mnie brukiem, normalka w Lubuskiem. Po chwili piękny, stary kościół, normalka w tych stronach. Kawałek dalej ruiny, niewątpliwie pięknej kiedyś, posiadłości. Coś niesamowitego. Praktycznie każda wieś, miasto, miasteczko ma tutaj pałacyk, pałac, zamek, zameczek. I dlatego tak bardzo lubię tu jeździć. Kolejną niesamowitą rzeczą w Siecieborzycach jest to, że jakieś 80% domów stojących w tej mieścinie jest wybudowana z kamienia. Duże, polne kamienie to główny budulec. Jeździłem po wsi, oglądałem i podziwiałem. Warto zgubić się gdzieś pośrodku niczego, warto trafić tam gdzie nikt Cię nie zaprowadzi. 

Droga powrotna do Bytomia Odrz. wiodła przez Borów Wielki, w którym skręciłem w nieznaną mi dotąd drogę do Borowa Polskiego. Gdy dojechałem na miejsce mym oczom ukazał się widok z gatunku tych, które chłonie się całym sobą. Przepiękna panorama Wzgórz Dalkowskich na wschodzie, Dolina Odry na północy i majaczące w oddali wieżowce Zielonej Góry. Niesamowite miejsce, niesamowita sceneria. Gdy dodać do tego zabytkowy kościół oraz XI-to (!) wieczne ruiny zamku rycerskiego w tej maleńkiej wioseczce otrzymamy obraz całości. Będę tu wracał.

Ciężko się jechało, nogi bolą, jestem ociężały. Forma w lesie.