Gdy z rana spoglądałem za okno aby określić siłę i kierunek wiatru mina mi zrzedła. Flagi ustawiły się prawie w poziomie i co najgorsze wskazywały na północny zachód. Wiało więc sakramencko i aby ułatwić sobie choć trochę powrót do domu, musiałem tak dobrać trasę aby wracać z południa co oznaczało przejazd przez miasto. Przyjemności z tego nie ma żadnej ale w życiu nie zawsze jest kolorowo.

Ułożyłem na szybko plan aby jak najwięcej schować się przed wiatrem, w taką pogodę najlepiej jeździ się po lesie. Padło więc na Nadwarciański Szlak Rowerowy i Wielkopolski Park Narodowy.

W mieście zaliczyłem Park Sołacki i Wodziczki, Wartostradę i piękny Lasek Dębiński. W Luboniu wjechałem na NSR i mogłem w końcu trochę odpocząć od podmuchów. Szlak jest bez wątpienia jednym z najładniejszych w okolicach Poznania, zarówno pod względem przyrodniczym jak i widokowym. Nie brakowało piachu, błota, korzeni i szutru. Można tak jechać i jechać. W Puszczykowie tak nawigowałem, że wylądowałem w piaskownicy i zaliczyłem przenosiny roweru przez tory. Na Osowej Górze spędziłem kilkanaście minut na wieży podziwiając widoki. Niestety gdy spojrzałem na zegarek okazało się, że mam spory niedoczas i na WPN czasu zabraknie, bowiem o siedemnastej meldowałem się przy Bułgarskiej. Wróciłem więc najkrótszą trasą, licząc na to, że wiatr pomoże ale jak to zwykle bywa zmienił on kierunek i miast z tyłu zaczęło wiać z boku. C'est la vie.


Nadwarciański Szlak Rowerowy, pomiędzy Luboniem a Puszczykowem.


Nadwarciański Szlak Rowerowy, pomiędzy Luboniem a Puszczykowem.


Nadwarciański Szlak Rowerowy, Puszczykowo.


Wielkopolski Park Narodowy, jezioro Góreckie.

Późnym popołudniem wybrałem się w okolice Starczanowa aby odwiedzić rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar". Śnieżyce zakwitły w tym roku wyjątkowo późno ale za to ich pora przypadła na wyjątkowo piękną, jak na kwiecień, pogodę. Pięknie świecące słońce i błękit nieba wyjątkowo umilały mi wycieczkę.

Jako, że późno wyjechałem droga do rezerwatu była najkrótsza z możliwych. Odcinek pomiędzy Moraskiem a Biedruskiem jak zwykle bardzo ruchliwy i niebezpieczny, z utęsknieniem spoglądałem na budowę drogi rowerowej łączącej Poznań z tą wsią. Oby powstała jak najszybciej, może być nawet z kostki (sic!), byleby była. Na tej drodze nie jest wesoło.

W rezerwacie łącznie ze mną było siedem osób. Oraz tysiące, dziesiątki tysięcy przepięknych Śnieżyc. Zarówno widok rozkwitniętych kwiatów jak i zniewalający zapach jakie wydzielają spowodowały, że zasiedziałem się w tym miejscu dużo dłużej niż planowałem. Łatwo mi sobie wyobrazić co będzie tutaj jutro i w niedzielę, hordy czy też tabuny ludzi, deptanie Śnieżyc i jarmark większy niż na Krupówkach. Dlatego też skorzystałem z okazji i przyjechałem tu dzisiaj aby pobyć w ciszy i spokoju.

Wróciłem niespiesznie, przez lasy wokół Mściszewa, odwiedzając przy okazji Skaczący Młyn, który bardzo mi się spodobał. Piękne miejsce.  


Rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar".


Rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar".


Rezerwat przyrody "Śnieżycowy Jar".

Niedzielne popołudnie spędzone na nieśpiesznym objeździe północno - zachodnich okolic Poznania w pięknych okolicznościach przyrody. 

Podobnie jak wczoraj wyjechałem z domu bez konkretnego planu, chciałem wykorzystać trzy godziny wolnego czasu i objechałem w tym czasie znane i lubiane fyrtle na północ i zachód od domu. Czasem szybciej, czasem luźniutko z nogi na nogę toczyłem się po wioskach słuchając śpiewu ptaków i korzystając ze słońca. Wiatr niby niezbyt mocny ale na otwartych przestrzeniach dawał się mocno we znaki. Odinek z Lusówka do Lusowa chyba zawsze będę jechał jak za karę, asfalt tam jest idealnym przykładem mordęgi dla każdego rowerzysty. Wyjątkowo dużo samochodów mijało mnie dzisiaj na drodze pomimo iż drogi, którymi jeździłem do ruchliwych nie należą. Oby jak najszybciej wszystkie we wszystkie niedziele zamknięto sklepy, dla dobra Nas wszystkich.

Oby do soboty.


Asfaltowy dywan w Górze.