Most kolejowy w Stanach nad Odrą to zdaniem jednych najdłuższy żelazny most kolejowy w Europie, a według innych najdłuższy most, ale tylko na rzece. Zbudowany został w 1905 roku przez firmę Beuchelt z Zielonej Góry, stal sprowadzono z Rudy Śląskiej. Aby most zabezpieczyć, na obu przyczółkach wzniesiono zespoły ceglanych strażnic. W lutym 1945 most został wysadzony przez oddziały niemieckie. Odbudowano go w latach 50. minionego wieku. Linia kolejowa funkcjonowała do połowy lat 90, została zniszczona przez powódź w 1997 roku, która zniszczyła spory odcinek nasypu kolejowego w okolicach Bobrownik. To założenie budowlane jest jednym z najbardziej interesujących przykładów ufortyfikowanej przeprawy rzecznej w Polsce.

Miałem ochotę pojeździć dzisiaj gdzieś niedaleko Bytomia Odrz. i pokręcić korbą z nóżki na nóżkę czyli turystyka pełną gębą :) Od dawien dawna chciałem zobaczyć w końcu na własne oczy most kolejowy na Odrze, który jest zaraz za Nową Solą. Idealnie się to wpasowało w dzień dzisiejszy i właśnie tam skierowałem się na swoim dwukołowym rumaku.

Praktycznie pod sam most można dojechać dobrą asfaltową drogą ale ostatni kilometr trzeba było pokonać po iście survivalowym, polnym odcinku, który spowodował, że mój rower wyglądał jak siedem nieszczęść. No cóż, czasem trzeba się utaplać w błocie aby dotrzeć do celu :) Spędziłem prawie godzinę na moście i w jego okolicach. Robi wrażenie jego konstrukcja, jego rozmiary i robi wrażenie to, że jeszcze go nie rozebrali złomiarze, choć nie da się ukryć, że próbują non stop :) Pochodziłem po moście, posiedziałem trochę, porobiłem fotki i udałem się do rezerwatu Bukowa Góra, w którym rokrocznie odbywa się Kaczmarek Electric MTB. Pokręciłem się trochę po lesie i przez Otyń i Nową Sól wróciłem do Bytomia Odrz. Przejazd rowerem przez Nową Sól to temat ta pracę doktorską. Jest to bez wątpienia jedno z najgorszych miast jeśli chodzi o przyjazność rowerzystom jakie dane było mi odwiedzić. Cytując klasyka, "masakra".

Dawno już nie jeździłem w takim tempie jak dzisiaj, z nóżki na nóżkę, jak stateczny pan po siedemdziesiątce. Fajno było :)

Pokaż trasę GPS


Najdłuższy, żelazny kolejowy most w Europie, Bobrowniki - Stany. Pozostałości wieżyczek wartowniczych.

Najdłuższy, żelazny kolejowy most w Europie, Bobrowniki - Stany.

Najdłuższy, żelazny kolejowy most w Europie, Bobrowniki - Stany.

Najdłuższy, żelazny kolejowy most w Europie. Bobrowniki - Stany.

Mam w sobie niezbadane pokłady cierpliwości. Chyba nikt nie jest się w stanie ze mną równać jeśli chodzi o tę cechę charakteru w aspekcie rowerowym. Chociaż nie wiem czy to cierpliwość czy zwykła głupota. Jazda na takim napędzie jaki posiada mój rower to jedno albo drugie. Sam nie wiem co bardziej.

Pojechałem do Obornik, opłotkami. Jak to mawia pewna Pani w podeszłym wieku było takie pitu pitu. W samych Obornikach szukałem po omacku drogi asfaltowej do Gołębowa aby dalej przez Maniewo dojechać do Wargowa. Skończyło się to tym, że za każdym razem stawałem przed końcem asfaltu a początkiem marnej jakości polnej drogi. Teraz, jak spojrzałem na mapę, już wiem gdzie powinienem pojechać. Tak blisko od domu a ja zgubiłem drogę :)

Miałem trochę wolnego czasu i postanowiłem wykorzystać go na odwiedziny Konarzewa, wioski w której jeszcze rowerem nie byłem. Wiedziałem, że nic ciekawego tam nie znajdę ale chciałem po prostu tam pojechać i wrócić do domu. Droga bez historii, nic ciekawego się nie wydarzyło.

Jadąc przez Dąbrówkę mocno zastanawiałem się nad fenomenem tego miejsca wśród jego mieszkańców. Osiedle Linei, które rozrasta się tam w niesamowicie szybkim tempie jest dla mnie totalną zagadką. Te wszystkie szeregowce/mieszkania są identyczne i wyglądają jak nowoczesne kurniki. Mnie to osobiście przeraża. Dlaczego ludzie decydują się zamieszkać w takich skupiskach, w których wszystko jest identyczne, wszystko od linijki a sąsiad sąsiadowi może zaglądać do okna? Wszystko zabetonowane, identyczne, koszmarne. To wszystko to są te marzenia o domku pod miastem? Jeśli tak, to ja tego nie ogarniam. Nie ogarniam Dąbrówki, nie ogarniam takiej architektury i nie ogarniam tego, że wszystko dookoła może być takie same i ludziom się to podoba.

Dzisiejsza trasa - Konarzewo.

Zwariowany to był dzień na koniec którego zafundowałem sobie nocną jazdę do Kaźmierza, tym razem przez Tarnowo Podgórne. Noc stała się dniem, więc teraz nawet w ciemnościach mogę trocę pokręcić po pracy. Dawno nic nie sprawiło mi tyle radości na rowerze co ta nowa lampka, jest świetna. Jakby tego było mało pośrodku niczego, pomiędzy Kaźmierzem a Chlewiskami znalazłem nową lampkę Kellysa. Identyczną ma moja Żonka, będzie zapasowa :))

Nogi mnie bolą :)

Dzisiejsza trasa.

Dziś była tak piękna pogoda, że zgrzeszyłbym gdybym tego nie wykorzystał :) Pomimo, że to środek zimy w powietrzu czułem przedwiośnie. Nawet wiatr mi nie przeszkadzał, wiał dość mocno ale piękne słońce i temperatura powyżej dziesięciu stopni zagłuszyło wszystkie niedogodności :) 

Przejechałem się do Kaźmierza, przez Rokietnicę i Cerekwicę. Mogłem kręcić i kręcić ale w tylnej lampce zaczęły słabnąć baterie, padły praktycznie pod samym domem. Za to przedni ProX Dual to istne cudo. Świeci tak, że teraz noc stała się dniem :)))

Dzisiejsza trasa - Kaźmierz.


Estadio da Chlewiska :]

Nowy rok, pogoda po staremu. Wieje, czasami wręcz podmuchy zrzucają z roweru, ale wszystko to, to tylko jeden z elementów mojej układanki, która na koniec zawsze powoduje uśmiech na mej twarzy. Z każdym przejechanym kilometrem chęć przejechania kolejnego wzrasta niesamowicie. I żadna wichura tego nie zmieni, ba tylko to spotęguje :)

Walcząc, przez pierwsze dwadzieścia pięć kilometrów, z wichurą zajechałem przez Kożuchów do Stypułowa. Męczyłem się okrutnie, bolały mnie nogi, bolały ręce. Ale miałem cel do osiągnięcia i nic nie było w stanie mnie powstrzymać. Powrót z wiatrem to rowerowa bajka. Jechałem tempem kolarskiego peletonu, średnia ponad 40km/h na kilkunastu kilometrach mówi sama za siebie. 

Jutro i przez kilka kolejnych dni ma wiać równie silnie jak dzisiaj. Czy wsiądę na rower i znów będę toczył nierówną walkę z wiatrem? Pewnie, że tak. W końcu sprawia mi to tyle przyjemności :)

Pierwsze kilometry w Nowym Roku Anno Domini 2015 przejechałem wespół z Teściową i Szwagrem :)))) Korzystając z pięknej pogody, przypominającej bardziej przedwiośnie niż pierwszy dzień stycznia, przejechaliśmy się po kapitalnej drodze rowerowej jaka została niedawno wybudowana z Bytomia Odrzańskiego w kierunku Kiełcza. Droga ta prowadzi starym Traktem Prusko - Cesarskim, jest w całości wyłożona asfaltem (!), szeroka na 2,5 m, długa na prawie 6km i prowadzi, uwaga uwaga - polami :)))) Tak, tak wybudowano ją po prostu w polu, wzdłuż Odry :)) Prawdziwy ewenement, zrobię niedługo kilka fotek aby to zilustrować bo opisać ciężko :)
Po dwunastu kilometrach wspólnej, rodzinnej przejażdżki, pojechałem do Nowej Soli i z powrotem. Przy okazji przetestowałem w końcu prezent od św.Mikołaja i pomimo tego, że wracałem nocą to czułem się jakbym jechał w dzień. Z takim oświetleniem w końcu jazda nocą stanie się faktem :)

Dzisiejsza trasa.

Ten rok na pewno będzie rokiem olbrzymich zmian w moim życiu, więc jedyne czego sobie życzę rowerowego na te 365 dni to po prostu czerpać jak najwięcej radości z każdego wyjazdu i oby było ich jak najwięcej :)

Życzę Wszystkim wszelkiej pomyślności i spęlnienia marzeń, tych rowerowych i tych bardziej przyziemnych, w 2015 roku :))

Bez wątpienia to była najbardziej nierowerowa pogoda w jakiej dane było mi jeździć. Wiatr momentami rzucał mną po drodze jak zabawką. W wielu momentach chciałem rzucić rower do rowu, usiąść obok i mieć wszystko gdzieś. Jeździłem dzisiaj po Wzgórzach Dalkowskich, sporo asfaltu ale równie dużo jazdy po lesie, w błocie po kostki i zdradliwych liściach. Piękne podjazdy ale wszystkie w deszczu i huraganowym wietrze. Mimo to jeździłem i uśmiechałem się sam do siebie. Uśmiech to mój najwierniejszy towarzysz, z nim zajadę wszędzie.
Nagrodą za to, że nie odpuściłem i nie zwątpiłem były dwa widoki jakie dane było mi uświadczyć. Nie da się ich opisać, to trzeba było zobaczyć. Jednym z nich była absolutnie przepiękna panorama Sudetów, jakieś 110-120km ode mnie majaczyła w oddali Śnieżka. Później wkleję fotki. I właśnie dla takich chwil jeżdżę rowerem.

Najbliższe kilka dni będę spędzał w rodzinnych stronach, rower zabrałem ze sobą więc będzie odmiana od objeżdżonych do bólu dróg dookoła własnego, poznańskiego komina. Pogoda jaka jest każdy widzi, więc wsiadłem dzisiaj na rowerek z zamiarem pokręcenia się w bliskich okolicach Bytomia i spędzenia dwóch godzin na świeżym powietrzu. Miało nie padać, tylko wiać i na początku tak było. Na początku czyli jakieś trzy km od domu. Później już na przemian była mżawka, deszcz i lekkie przejaśnienie. Prawdziwy misz-masz. Za to wiatr, od początku do końca, był wiernym towarzyszem mej dzisiejszej niedoli. Wiatr, wietrzysko a momentami prawdziwy wicher. Nie było zmiłuj i przez pierwsze dwadzieścia kilka kilometrów tak mnie wywiało, że chwilami prędkość spadała do 12-13km/h.

Generujący lęk jak katiusze
Istne katusze obrane z łusek
Wróćmy jednak do meritum
Niestety nic godnego zachwytu

Dlaczego tytułowa mordęga? Myślicie, że to przez ten wiatr? Oj nie tylko, oj nie tylko. Bo dlaczego miałby skończyć rok z tylko jedną złapaną gumą na koncie jak można skończyć z dwoma (oby:) ? Otóż przy pięknej ruinie pałacu w Drwalewicach, sześć kilometrów przed Kożuchowem, najechałem na szkło. W tym samym momencie uświadomiłem sobie, że pompka została w plecaku, a plecak w domu. Co to oznaczało? Sześciokilometrową przebieżkę w rowerem u boku do najbliższej stacji paliw z kompresorem. Pod wiatr i zacinającą mżawkę. Nie biegałem ładnych kilka miesięcy, więc moje nogi dość szybko dały mi znać, że pracują nie te mięśnie które pracować powinny, które były przyzwyczajone do roweru a nie do biegania...

Tak jak nie nawrócisz sodomitów
Tak nie przechytrzysz jego sprytu
Nie on trwa skąpany purpurą
Na swą obronę mam tylko pióro
Nieznane skrupułom rzuca urok
Że do wiatru strach czuje pod skórą.

Dobiegłem, wymieniłem dętkę, napompowałem więc teraz miało być łatwiej, z wiatrem już. Ale co to, to nie. Podjazd z Kożuchowa w kierunku Szprotawy to prawdziwe katiusze, deszcz padał poziomo w twarz a jego kolega wiatr targał mną jak pacynką. Co mogłem przeciwstawić? Uśmiech, dużo uśmiechu. Więc się uśmiechałem sam do siebie i kręciłem sobie byle do przodu.

Mroczny pasażer ze mną jedzie
Siedzi obok, choć tyle pustych siedzeń
Obsesyjnie jak upiór w operze
Jeśli nie widzisz spróbuj spojrzeć szerzej

Od Borowa Wielkiego było już tak jak być powinno. Dostałem taki wiatr w plecy, że przez jakieś piętnaście kilometrów jechałem w okolicach 42km/h, to tylko świadczy o tym jakie dzisiaj były warunki. Nawet psy, które chciały zamienić ze mną kilka zdań w mijanych przeze mnie wioskach, nie miały wielkiej ochoty się ścigać i odpuszczały jeszcze przy furtkach. Czułem się jakbym miał spadachron :)

Ciągnie się ta podróż w nieznane
Wraz z tym nierozłącznym kompanem
Wirują słowa niewypowiedziane
A uznane za zaakceptowane

Od Nowego Miasteczka poczułem już zmęczenie. Bieg dał o sobie znać, również brak płynów odbił się negatywnie. Oprócz pompki nie zabrałem też bidonu... Podjazdu przez Małaszowice do Popowa jednak odpuścić nie mogłem, więc już bokiem do mojego dzisiejszego kompana wkulałem się na górę. Na górującym nad Bytomiem wzniesieniu mało mnie nie zmiotło z roweru. Odkryte pola dawały uczucie niemocy. Jechałem z górki, a musiałem dokręcać żeby tę górkę czuć. Dojechałem zmęczony jak nigdy. Ale uśmiechnięty. Nic nie było w stanie mi tego uśmiechu dzisiaj ściągnąć z mojej sponiewieranej i przewianej facjaty. W końcu mogę trochę pokręcić po jakichś wzniesieniach, po odmiennym od codzienności terenie. Więc się uśmiecham :)

Mroczny pasażer ze mną jechał
Teraz pusto nie ma nic nawet echa
Niebezpieczny jak pierwsza krecha
Jakby nie patrzeć mi się to uśmiecha.

Teraz cisza, spokój, kawka i ciastko. Jutro zakwasy, deszcz i jeszcze większy wiatr. I dalej będę się uśmiechał :)

Jeździłem tutaj.

Podjazd na Cisów. Wzgórza Dalkowskie - altimetr.
Podjazd do Popowa. Wzgórza Dalkowskie - altimetr.