Po maratonie i po obiadku była kawka i szarlotka z lodami a więc pokaźna ale jakże smaczna ilość kalorii :)) Niedźwiedziem nie jestem, zapasów tłuszczu na zimę nie robię więc wskoczyłem pod wieczór na rower i szybkim tempem pozbyłem się nadmiaru kcal :) Moja ulubiona krótka ścieżka. Strzeszynek, Złotniki Wieś, poligon i powrót, bonusowo jedno kółko dookoła jeziora. Było miło :)

Dziś w Poznaniu święto biegaczy czyli 15 Poznań Maraton. W zeszłym roku pogoda nie rozpieszczała ale dzisiaj była idealna do biegania, ciepło i bez deszczu. Pojeździłem trochę po trasie, dopingowałem najsłabszych i zrobiłem kilka fotek na pamiątkę. Zawitałem także na mecie gdzie emocje z ukończenia maratonu przybierały najróżniejsze formy. Nigdy maratonu nie przebiegłem ale wiem co znaczy tak duży wysiłek więc jestem pełen podziwu dla każdego kto ten dystans przebiegnie.
Było kolorowo :)

Mogłem dzisiaj pojeździć po mieście pod prąd, po przejściach dla pieszych, pasem zieleni i na czerwonym świetle. Wszystko pod czujnym okiem panów z lizakiem, którzy nawet się uśmiechali. Co za odmiana od codzienności :D

Będe tatą :-)))

Ostatnie trzy dni to dla mnie prawdziwy, emocjonalny rollercoaster. Najpierw pogrzeb Wieśka, a za chwilę wiadomość o tym, że zostanę tatą. Życie pisze swoje scenariusze i przewidziało dla mnie nowy rozdział pod tytułem "Mama i Tata". Moja radość jest nie do opisania. Co teraz będzie? Będę chyba jeździł z przyczepką :D

Dzisiaj światowy dzień bez samochodu a do pracy pojechałem właśnie nim. Rano lało konkretnie, więc nie chciałem jeździć dla idei i wskoczyłem w auto. Ale przyzwyczajenie do roweru wygrało i zamiast na Obornicką skręciłem w Strzeszyńską i dopiero na skrzyżowaniu z Lutycką przypomniało mi się, że jadę samochodem a nie rowerem. To nie żart, cały czas w głowie miałem trasę którą od lat pokonuje rano rowerem :) To chyba najlepszy dowód, że rower uzależnia :)

Na dwa kółka miałem czas dopiero późnym wieczorem, wracałem już podczas szarówki. W dodatku baterie w tylnej lampce się skończyły i miałem tylko awaryjne, malutką diodę przytwierdzoną do torebki podsiodłowej. Pierwszy raz jechałem w nowej kurteczce, pierwsze wrażenia super, na wiatr genialna. Ale to i tak nie miało żadnego znaczenia bo spotkałem na swojej trasie sympatycznego pana na szosówce, który zaproponował wspólną jazdę i dzięki niemu wykręciłem dzisiaj swoją życiówkę na 30-tu kilometrach mojej ulubionej drogi. Dla niego to była po prostu szybka przejażdżka, dla mnie jazda w trupa. Na 30km wykręciłem średnią 35,56km/h, na napędzie który aż się prosi o wymianę i oponach szerokich jak pięć szosówek. Musiałem wyładować energię, tyle że we dwójkę to zupełnie inna bajka, chociaż gdy wychodziłem na zmianę puls miałem pewnie w okolicach dwustu :) Przez całą Strzeszyńską prędkość nie schodziła poniżej 43km/h, jęzor miałem gdzieś w szprychach. Podziękowałem ładnie za jazdę i towarzystwo i do domu dokulałem się już na oparach :) Energia we mnie kipiała, gdybym miał możliwość i bidon, który został w domu razem z wodą, pojeździłbym więcej. Ale dobre i to. Jestem padnięty ale i naładowany zarazem. 

Jeszcze jedno, kręciłem dzisiaj w rytmie poniższego utworku, dobry bit.
ZHU - Faded
Puszczają to podobno w rmfie, zetce i innych takich, w godzinach południowych i dużej słuchalności. Ciekawe czy wiedzą o czym jest tekst w tym utworze ;)))

Będę tatą, będzie zabawa :D

Aga jeszcze nigdy nie widziała żadnego maratonu rowerowego więc pojechaliśmy na Maltę zobaczyć co się dzieje na starcie i mecie. A działo się sporo.

Widzieliśmy w całości wyścigi sześciolatków i śmiemy twierdzić, że takich emocji jak tam nie dotarczą zawody dorosłych. Nie przeszkadza dzieciakom defekt łańcucha, ba nie przeszkadza nawet całkowity jego brak jak i nawet pedały nie są potrzebne do ścigania :))) Zadowoleni wszyscy uczestnicy, uśmiechy od ucha do ucha :))

A dorośli? No cóż, już tak wesoło nie było. Jedni narzekali, że na mecie im fotek nie robili, inni że trochę za dużo piachu, jeszcze inni że błoto było a Ci których nie wymieniłem narzekali, że prąd im odcięło na trasie. A ja myślałem, że na elektrycznych rowerach ścigać się nie wolno. 

Makaron za to smakował chyba wszystkim bo jedli wszyscy zgodnie ale ze stołów puste talerzyki już tak chętnie nie znikały jak powinny. Banany i pomarańcze też były ale jednak to spaghetti bolognese serwowane na plastykowych zastawach święciło triumfy. 

Tak siedzieliśmy razem z Jurkiem, który przyjechał na te rowerowe święto z Buku i liczyliśmy tysiące, dziesiątki tysięcy złotych na których siedzieli panowie w różnych okresach ciąży, zarówno Ci w początkowej fazie jak i Ci, którzy są już bliscy porodu. Po brzuchach to widać. Ale, żeby nie skłamać to było też trochę takich, którzy o dzieciach nie myślą a o ściganiu. Oni w oczy się nie rzucali bo byli na tyle zmęczeni, że po prostu po wyścigu w spokoju odpoczywali i dyskutowali o trasie a nie o swoich dwukołowych zabawkach i o wyższości xtr-ów nad sis-ami. 

Było wesoło, kolorowo i trochę jak na odpuście. W Wałczu na gogolu jakoś inaczej było, tutaj miałem wrażenie, że wyścig to tylko dodatek do tego aby się pokazać. Zresztą zawsze gdy bywam na Malcie to mam takie wrażenie.

Dzięki Jurek za towarzystwo, sorry że tak krótko ale na więcej nie było niestety czasu. Do następnego :)